Google, Facebook, Twitter, κλπ… οι “φίλοι μας”…

Διάβαζα στα Νέα της Πέμπτης 19/9/2010, σχετικά με μια συνέντευξη που έδωσε ο Κρις Σμιτ, ένα από τα “αφεντικά” της Google με τίτλο, «Κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί από την Google» Στο τέλος, υπάρχει και σχετικό Link για να διαβάσετε όλο το ρεπορτάζ.

Ειλικρινά λυπάμαι και θλίβομαι πως ένα εργαλείο ελευθερίας, όπως είναι το Internet, το μετατρέψαμε σε έναν άθλιο «ρουφιάνο», προδότη… σε μια παγίδα.
Και λυπάμαι ακόμα βαθύτερα, όταν ο περισσότερος κόσμος δεν καταλαβαίνει που οδηγείτε.

Ρίχνουμε τα παιδιά μας στα βαθειά, χωρίς να γνωρίζουμε ούτε εμείς πώς να κολυμπάμε..

Σε κάποιο σημείο του άρθρου αναφέρει τα εξής   :
“Αυτή τη στιγμή, υπάρχουν εκατομμύρια νέα παιδιά και έφηβοι που, όταν βγουν στην αγορά εργασίας σε δέκα χρόνια, θα διαπιστώσουν πως υπάρχουν υπερβολικά πολλές ενοχλητικές πληροφορίες γι΄ αυτούς στο Διαδίκτυο, τις οποίες δεν μπορούν να διαγράψουν».
«Αυτό που δεν συνειδητοποιούν πολλοί άνθρωποι», συμφωνεί ο Ρικ Φέργκιουσον, ειδικός σε θέματα ασφαλείας Διαδικτύου, «είναι πως με το που ανεβάζεις κάτι στο Ιντερνετ αυτομάτως παύεις να έχεις την κατοχή και τον έλεγχο αυτής της πληροφορίας. Οποιοσδήποτε μπορεί να την κατεβάσει, να την αποθηκεύσει και να τη διανείμει.”

Ο κίνδυνος είναι  τόσο μεγάλος ώστε μπορεί να καταστρέψει το μέλλον του ίδιου μας του παιδιού.

Πριν από  χρόνια, έφυγα στο εξωτερικό για να συμμετάσχω στην νέα τεχνολογική επανάσταση, το Διαδίκτυο.

Ήταν κάτι το εξωπραγματικό για όλους εμάς, να συμμετέχουμε σε νέες τεχνολογίες που  θα έφερνε, εκατομμύρια νέες θέσεις εργασίας, αλλά και ελευθερία..

Ελευθερία έκφρασης και επικοινωνίας.  Έμεινα στο εξωτερικό αρκετά  χρόνια…

Ο φόβος όλων μας, εννοώ όλων τον τεχνικών, προγραμματιστών, μηχανικών,  web designer κλπ, ήταν αν ο κόσμος θα καταλάβει το νόημα της ελευθερίας ή θα πέσει στη παγίδα για να χαλιναγωγείτε…

Δυστυχώς οι φόβοι μας, τελικά,  ήταν βάσιμοι, μετά από την πρώτη γενιά, που είχε καταλάβει το θέμα της ελευθερίας, όλα κατέρρευσαν.
Οι  χρήστες, σαν πρόβατα, μπήκαν στο μαντρί, για να ελέγχονται και  να καταγράφονται…

Τώρα πλέον δεν σε ρωτάνε αν έχεις e–mail, αλλά αν έχεις Face book… ή Twitter..

Η ποιο συνήθης, βέβαια,  απάντηση, όσον υπεραμύνονται αυτόν τον «σκευασμάτων ανθρωπίνου  περιεχομένου , σε αεροστεγή συσκευασία»  είναι :
«αν δεν θέλεις μην μπαίνεις, κανείς δεν σε υποχρεώνει»…
η απάντηση μου, βέβαια είναι, “Και βέβαια δεν θέλω και βέβαια δεν πρόκειται να μπω ποτέ, για να φτιάξω κάποιο λογαριασμό σε αυτά τα σκευάσματα.. Δεν μπορώ, άλλωστε,  να σκεφτώ τον εαυτό μου ως «πρόβατο»…”  Έχω το e–mail μου για να επικοινωνώ με τους φίλους, συνεργάτες μου κλπ. Έχω το προσωπικό μου Blog, που εγώ έφτιαξα  με δικό μου domain και όχι από κάποια shearing blogs, έχω το messenger ( χρήστης από το 1999) για να επικοινωνώ ζωντανά…

Δυστυχώς βέβαια υπάρχουν και συνάδελφοί  που  έχουν διαφορετική γνώμη, απλούστατα γιατί βγάζουν το «ψωμί τους» από αυτά τα «σκευάσματα», εκμεταλλευόμενοι τις πληροφορίες των ίδιων των εγγεγραμμένων. Πως; απλούστατα, προωθώντας, προϊόντα  και υπηρεσίες προς στοχευμένα target group…

Με όλη αυτή την κατάσταση, μου έρχονται στο μυαλό  οι Pink Floyd και  το «The Wall», που  για να πικάρουν την απόλυτη συντηρητική κοινωνία,  με τις μεθόδους της και την επιβολή της, δημιουργούσε ανθρώπους «τετράγωνους» κοινός «τούβλα» για να τους τοποθετήσει στο μεγάλο τοίχο… Σήμερα δεν χρειάζεται να το κάνη η συντηρητική κοινωνία, το κάνουμε μόνοι μας…  Χτίζουμε μόνοι μας το μεγάλο τοίχο και μπαίνουμε , ως «τούβλα», οικιοθελώς…

Τα Νέα (σχετικό link)