Ύφεση- Ανεργία

Η καγκελάριος Μέρκελ και ο πρόεδρος Ολάντ, συναντήθηκαν στη Γαλλία για να συζητήσουν κυρίως για την ύφεση που, πλέον, δεν περιορίζεται  στις χώρες με προβλήματα αλλά επεκτείνετε και στις ποιο πλούσιες χώρες. Παράλληλα συζήτησαν και για την ανεργία που πλήττει σχεδόν το σύνολο των Ευρωπαϊκών χωρών.
Κατά τη διάρκεια της κοινής συνέντευξης τύπου που έδωσαν, μετά το πέρας της συνάντησης, η κυρία Μέρκελ ερωτήθηκε για το θέμα της «ελαστικής» εργασίας και κατά πόσο θεωρεί ότι είναι σωστό να υπάρχουν μισθοί των 300 – 400 ευρώ.

Η απάντηση της κυρίας Μέρκελ ήταν ότι η εξής  : « Από το να μην δουλεύει κάποιος καθόλου και να μην έχει να περιμένει τίποτα, είναι καλύτερα να δουλεύει με ελαστικό ωράριο και να έχει να περιμένει, τουλάχιστον, αυτό το μικρό μισθό»…

Αυτή ήταν η απάντηση, της «χαρισματικής» καγκελαρίου, που έχει βάλει όλη την Ευρώπη στη «ζώνη» λιτότητας, χωρίς όμως να δίνει, ταυτόχρονα, λύσεις για ανάπτυξη και καταπολέμηση της ανεργίας.
Ίσως η μόνη λύση που δίνει, είναι ότι η εργασία στην Ευρώπη πρέπει να κινεζοποιηθεί… Οι μισθοί και οι κατακτήσεις των εργαζομένων, όλα αυτά τα χρόνια, αγώνες σχεδόν 100 χρόνων, τώρα, πάνε στα σκουπίδια, για να μπορούν οι εταιρείες να έχουν μεγαλύτερα κέρδη…

Κανένας, μα ΚΑΝΕΝΑΣ, μέσα στην Ευρώπη, δεν έχει μιλήσει για να την αναδιανομή της παραγωγής.
Η Κίνα, η Κορέα και γενικά οι τρίτες χώρες, παρουσιάζουν ανάπτυξη γιατί η Ευρώπη τους έδειξε το δρόμο. Η Ευρώπη, μέσο των πολυεθνικών της, μετέφεραν τη τεχνογνωσία και τη παραγωγή εκεί, απλός για να κερδίζουν περισσότερα.
Δεν ήταν η ανάγκη που μετέφεραν τις εγκαταστάσεις τους εκεί, αλλά το κέρδος και μόνο το κέρδος…
Οι διακρατικές συμφωνίες, των χαμηλών φόρων για εισαγόμενα προϊόντα,  από τις τρίτες χώρες προς την Ευρώπη, έχει φέρει τη καταστροφή.
Η Ελλάδα, ήταν από τις πρώτες χώρες που πλήρωσαν το κόστος, οι ποιο παλιοί σίγουρα θα θυμούνται τα θαυμάσια, ποιοτικά, υφάσματα της Βιομηχανίας Πειραϊκής Πατραϊκής, ή του Αιγαίο, κλπ. Βιομηχανίες που μας έκαναν περήφανους ως Έλληνες και αναγκάστηκαν σε πτώχευση και κλείσιμο, λόγο του αφόρητου και κυρίως, ΑΘΕΜΗΤΟΥ ανταγωνισμού από τα εισαγόμενα υφάσματα κακής κατασκευής από το Πακιστάν, την Ινδία, και αλλού.
Η παραγωγή, έφευγε και φεύγει από την Ευρώπη με μόνο κύριο στόχο το κέρδος.
Ένα αυθεντικό μπλουζάκι, μάρκας, πχ. Adidas, Nike, κ.α.  στην Ευρώπη μπορεί να πουληθεί, 20 – 30 μέχρι και 100 ευρώ… όταν η κατασκευή του στο Μπαγκλαντες στοιχίζει, μόλις 1 ευρώ, και αυτό συμβαίνει για όλα τα προϊόντα… Σχεδόν όλα τα προϊόντα των Ευρωπαϊκών εταιρειών, παράγονται στις χώρες όπως Κίνα, Ινδία, Πακιστάν, Κορέα, κ.α. όχι για να μας προσφέρουν ένα προϊόν ποιο φτηνό, άλλα για να κερδίζουν περισσότερα και περισσότερα… αφήνοντας τον Ευρωπαίο πολίτη χωρίς δουλειά…

Σε λίγα χρόνια, αυτό που κάνει σήμερα η Ελλάδα, που παρακαλάει να έρθουν τουρίστες… θα το παρακαλάει όλη η Ευρώπη, να έρθουν κινέζοι τουρίστες να αφήσουν χρήματα, γιατί απλός δεν θα παράγετε ΤΙΠΟΤΑ, σε όλη την Ευρώπη…
Δεν μπορεί, βέβαια, να κατηγορηθεί η Μέρκελ ή οποιοσδήποτε άλλος νέος ηγέτης για αυτό. Όμως, μπορούν να κάνουν πράγματα  για να διορθώσουν τα λάθη του παρελθόντος και να επαναφέρουν τη παραγωγή στην Ευρώπη.
Αυτό είναι το σημείο που θα ξεκινήσει η ανάκαμψη και θα ξαναμπεί η Ευρώπη στο δρόμο της ευημερίας και όχι να γίνουμε και εμείς, όλοι οι Ευρωπαίοι, «κινέζοι»…

Πρέπει η παραγωγή να επιστρέψει στην Ευρώπη. Πρέπει να πειστούν οι πολυεθνικές να επιστρέψουν εδώ στην Ευρώπη τη παραγωγή.
Αυτό θα γίνει μόνο αν ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, φορολογήσουν σωστά τα εισαγόμενα προϊόντα, που παίζουν, με τον αθέμιτο ανταγωνισμό  και κυρίως τα κινέζικα.
Θα πρέπει να φορολογείτε τόσο ώστε να εξισώνεται το προϊόν με αυτά της ντόπιας αγοράς.
π.χ. αν ένα μπλουζάκι, στοιχίζει για να κατασκευαστή στην Ευρώπη, 5 ευρώ, και το εισαγόμενο στοιχίζει, 1 τότε θα μπαίνουν 4 ευρώ φόρος.
Έτσι και αλλιώς, ο μόνος λόγος που υπάρχουν οι διακρατικές συμφωνίες είναι για να εξυπηρετήσουν τις εταιρείες, που έχουν μεταναστεύσει για να βρουν «δούλους», και όχι για να εξυπηρετήσουν τον Ευρωπαίο πολίτη, ώστε να αγοράσει ποιοτικά προϊόντα φτηνότερα.
Αυτός είναι ο ΜΟΝΟΣ τρόπος, ώστε τα κράτη να μπορέσουν να στηριχτούν στα πόδια τους και να σταματήσουν να δανείζονται. Είναι ο μόνος τρόπος για την ανάκαμψη.

Όσα λιμάνια, αεροδρόμια, τρένα και αν πουλήσουμε, δεν γλυτώνουμε… Επιτέλους πρέπει να ξυπνήσουμε και να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους.
Σε διαφορετική περίπτωση, ο μεσαίωνας, στο μέλλον, θα φαντάζει στα μάτια των παιδιών μας ως η Χρυσή εποχή… γιατί αυτό που θα περνάνε θα είναι η κόλαση επί γης… και υπαίτιοι για αυτό θα είναι η δική μας γενιά.