– Αυτό το άρθρο το υποσχέθηκα στο Θεό και στον εαυτό μου, σαν μια αποδείξει αγάπης ή σαν ένα είδος τάματος και ανταπόδοσης για όλα τα καλά που Έχει κάνει για εμένα.
Πόσες φορές δεν έχει τεθεί αυτή η ερώτηση? Πιστεύεις στο Θεό?
Είναι εύκολο να απαντήσεις, Ναι ή Όχι.
Όμως πόσο βαθύτερο νόημα μπορεί να έχει αυτή η ερώτηση? Τι μπορεί να εννοεί?
Πιστεύεις στο Θεό ή στην Εκκλησία ή και στα δύο? Και ποια η διαφορά μεταξύ του Θεού και Εκκλησίας?
Ποιος ο ρόλος του ιερέα και γενικότερα ο ρόλος του κλήρου?
Γιατί δεν ακολουθεί ο κλήρος το δρόμο που χάραξε ο Χρίστος μας?
Υπάρχουν πολλά γιατί, πολλές ερωτήσεις αλλά δυστυχώς δεν υπάρχουν εύστοχες απαντήσεις.
Τώρα, προσωπικά, αν με ρωτούσε κάποιος αν πιστεύω ή όχι, η απάντησή μου είναι ΝΑΙ, χωρίς σκέψη και δισταγμό. Όσο για την Εκκλησία, απλώς πιστεύω ότι, ορισμένες φορές, έχει χάσει το δρόμο της… και δεν θα ήθελα να το αναλύσω περεταίρω.
Προσωπικά, δεν είμαι ο άνθρωπος που πάω στην Εκκλησία, αν και θα ήθελα, ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που, κακός βέβαια, προτιμώ να ξεκουραστώ και να κοιμηθώ 2 ώρες παραπάνω από το να πάω στην εκκλησία…
Πιστεύω στο Θεό γιατί μου έχει δείξει τόσες φορές την αγάπη του.. όποτε χρειάστηκα την βοήθειά του την είχα, αισθανόμουν πάντα την παρουσία του δίπλα μου, ήταν σαν είχα το Πατέρα μου στο πλευρό μου, μου χτύπαγε τη πλάτη, τρυφερά και μου έλεγε, «Προχώρα, Εγώ είμαι εδώ, κοντά σου»
Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που είχα φτάσει σε σημείο απόγνωσης, πίστευα ότι είχα πλέον φτάσει στο σημείο ΜΗΔΕΝ… καμία διέξοδος από πουθενά, έβλεπα τον εαυτό μου εγκλωβισμένο μέσα σε δίχτυ και όσο κινιόμουν, τόσο ποιο πολύ εγκλωβιζόμουνα…
Εκείνη τι στιγμή χρειαζόμουν ένα χέρι να μου απλώσει κάποιος και να με βοηθήσει .
Δεν με πλησίασε κανένας ιερέας, ούτε Πνευματικός Πατέρας, το μόνο που έκανα ήταν να προσευχηθώ, προσευχήθηκα κάτω από την εικόνα του Χριστού, κλαίγοντας και παρακαλώντας τον να μου δώσει ένα τέλος, έστω και αν αυτό ήταν το τέλος μου.
Έμεινα εκεί καθήμενος κάτω από την εικόνα Του για αρκετή ώρα. Ξαφνικά ένιωσα κάτι μέσα μου σαν να μου έλεγε «Όλα θα πάνε καλά, μην ανήσυχής ».
Έφυγα και περίμενα να έρθει το τέλος και όμως αντί του τέλους ήρθε η αρχή… Τα προβλήματα, που ήταν, πράγματι, ανυπέρβλητα, άρχισαν να λύνονται ένα-ένα.
Όλα τα εμπόδια που φάνταζαν απίστευτά ψηλά, γίνανε εμπόδια χαμηλών επιπέδων που ήταν εύκολο να τα προσπελάσω.
Η υπόσχεσή μου και Τάμα, συνάμα, ήταν να το δηλώνω παντού, να εξιστορώ παντού την ιστορία μου.
Μια ιστορία ενός ανθρώπου που δεν ανήκει στην εκκλησία, δεν είναι από τους ανθρώπους που θυμάται γιορτές και δεν έχει σχέση με Πνευματικούς Πατέρες, αν και η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα να έχω έναν Φωτισμένο Πνευματικό Πατέρα.
Σε κάθε στιγμή της ζωής μου, κάθε λεπτό, ευχαριστώ το Θεό μου, το Χριστό, για ότι μου έδωσε και μου δίνει, για κάθε ημέρα που ξημερώνει, για τον υπέροχο άνθρωπο που έχω δίπλα μου, για τα υπέροχα παιδιά που μου χάρισε για όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα που μου συμβαίνουν. Μπορώ να πω ότι δεν επιζητώ τίποτε άλλο, παρά μόνο να ζω με τους ανθρώπους που αγαπάω και να τους έχει ο Θεός καλά.
Στεναχωριέμαι και μετανιώνω για πράγματα που θα μπορούσα να κάνω και δεν έκανα, που θα μπορούσαν να βοηθήσουν ανθρώπους.
Θλίβομαι και πληγώνομαι με την κακία, την αδικία.
Προσεύχομαι να είναι καλά όλος ο κόσμος γιατί σε αυτό τον κόσμο ζούμε.
Όλα είναι περαστικά και εμείς είμαστε ενοικιαστές σε ένα κόσμο που πρέπει να αφήσουμε καλύτερο από ότι τον παραλάβαμε.
Τέλος δεν προσπαθώ να πίσω κανέναν να πιστέψει στο Θεό, άλλωστε όλοι χωράμε σε αυτό τον κόσμο, αρκεί να δείχνουμε αγάπη και συμπόνια ο ένας για τον άλλον, όπως είπα απλά είμαστε ένοικοι εδώ, τίποτε δεν είναι δικό μας, τίποτε δεν μας ανήκει και όποιος πιστεύει το αντίθετο, απλός το έχει κυριαρχήσει η Ματαιοδοξία…
Ιωάννης Καριδάκης
Be First to Comment