Θανάσης Βέγγος

Σήμερα, 07.15 το πρωί, έφυγε από κοντά μας, ο δικός μας Charley Chaplin, ο δικός μας άνθρωπος, ο Θανάσης Βέγγος.
Τέλος εποχής, μαζί με αυτό τον Ηθοποιό, με αυτό τον άντρα που το ήθος του και η μεγαλόκαρδη καρδιά του, δεν είχε σύγκριση.
Έφυγε από κοντά μας και μας άφησε έρημους μέσα σε μια εποχή που τη διακρίνει η ισοπέδωση και το απόλυτο τίποτα…
Έφυγε σε μια εποχή που τον είχαμε περισσότερο ανάγκη από ποτέ… όχι για να μας διασκεδάζει αλλά για να τον έχουμε σαν το τελευταίο λαμπρό παράδειγμα ήθους, σαν ένα παράδειγμα πραγματικού ταλάντου, σαν ένα ηθοποιό που έδινε υπόσταση στο κάθε ένα από εμάς, βλέποντας τον εαυτό μας μέσα από τους ρόλους του…

Μεγάλε Θανάση Βέγγο, δεν λυπάμαι μόνο γιατί έφυγες, λυπάμαι γιατί το κενό είναι δυσαναπλήρωτο, γιατί όπου και να ψάξω δεν βρίσκω το ταλέντο σου, το ήθος σου,  γιατί με έκανες να ξεχαστώ και να γελάσω με τις αστείες ατάκες σου, στις ταινίες σου,  ενώ σήμερα, πρέπει οι ταινίες να είναι χυδαίες  και οι ηθοποιοί να βωμολοχούν για να βγάλουν, υποτίθεται γέλιο.

Είσαι Μεγάλος γιατί κράτησες τις αξίες σου, έως στο τέλος και δεν υπόκυψες σε κανενός είδους πειρασμό, ήσουν ένας αστέρας που έλαμπες, χωρίς την ανάγκη των φλας και της μεγάλης ζωής,  ήσουν και είσαι ένας Ηθοποιός, που δεν χρειαζόταν να επιδεχθείς για να δήξεις πόσο μεγάλος ήσουν και είσαι.

Να είσαι καλά εκεί που είσαι και να ξέρεις ότι δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ…

Σε ευχαριστούμε

——————————————————————

Λίγες πληροφορίες για τη ζωή και το έργο του

Ο Θανάσης Βέγγος γεννήθηκε στο Νέο Φάληρο, στις 29 Μαΐου του 1927 από τον Βασίλη και την Ευδοκία Βέγγου, των οποίων ήταν και το μοναδικό παιδί. Ο πατέρας του ήταν δημόσιος υπάλληλος, εργαζόταν στην Εταιρεία Ηλεκτρισμού και ήταν ήρωας της αντίστασης. Μετά τον πόλεμο εκδιώχθηκε από τη δουλειά του, εξαιτίας των πολιτικών του φρονημάτων.

Κατά τα ταραγμένα χρόνια του εμφύλιου υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στην Μακρόνησο.

Στην Μακρόνησο γνωρίστηκε με τον Νίκο Κούνδουρο, που του χάρισε τον πρώτο του κινηματογραφικό ρόλο στην “Μαγική Πόλη”. Συμμετείχε σε ταινίες-σταθμούς για το ελληνικό σινεμά, όπως: “Δράκος”, “Ποτέ την Κυριακή”, “Κορίτσι με τα μαύρα”, “Διακοπές στην Αίγινα”, “Ηλίας του 16ου”, “Μανταλένα”. Λίγα χρόνια αργότερα ο “Πράκτωρ Θου βου” μετατρέπει τον Βέγγο σε λαϊκό ήρωα μέσα από πολλές ταινίες με μεγάλη εισπρακτική επιτυχία, την εποχή που ο κινηματογράφος αποτελούσε τη μόνη φθηνή ψυχαγωγία για το ευρύ κοινό.

Ο Θανάσης Βέγγος δεν σπούδασε υποκριτική, υπήρξε αυτοδίδακτος.

Ο πρώτος του μεγάλος ρόλος είναι μαζί με το Νίκο Σταυρίδη στην ταινία Οι δοσατζήδες του1960. Τον ίδιο καιρό, το 1959 πήρε άδεια ασκήσεως επαγγέλματος ηθοποιού όχι από Σχολή αλλά ως εξαιρετικό ταλέντο με εξετάσεις σε ειδική επιτροπή. Η πρώτη του θεατρική παράσταση ήταν στην επιθεώρηση «Ομόνοια πλατς πλουτς», δίπλα στους Νίκο Ρίζο και Γιάννη Γκιωνάκη, επίσης το 1959.

Στη συνέχια συνεργάστηκε κυρίως με τον σκηνοθέτη Πάνο Γλυκοφρύδη και ανέπτυξε τον τύπο του νευρικού, αεικίνητου ανθρώπου, που τον καθιέρωσε, και αρχίζει να γίνεται δημοφιλής. Έγινε ιδιαίτερα αγαπητός στο ελληνικό κοινό με ταινίες όπως “Ψηλά τα χέρια”, “Χίτλερ”, “Μην είδατε τον Παναή”, “Ζήτω η τρέλα”, “Πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης”. Η στενή σχέση του με τον σκηνοθέτη Ντίνο Κατσουρίδη τον οδηγεί στον θρίαμβο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, το 1971 με την ταινία “Τι έκανες στον πόλεμο, Θανάση;”. Κοινό και κριτική τον αποθεώνουν και αποσπά το βραβείο Α΄ανδρικού ρόλου. Έναν χρόνο μετά, ο ρόλος του στην ταινία “Θανάση, πάρε το όπλο σου!” του χαρίζει ένα ακόμη βραβείο Α΄ανδρικού ρόλου. Τη δεκαετία του ’80 αποσύρεται από το σινεμά και κάνει λίγες βιντεοταινίες.

Παντρεύτηκε την Ασημίνα Βέγγου με την οποία απέκτησε δυο γιους και έζησε μαζί της μέχρι το τέλος της ζωής του.

Συνολικά έπεξε σε 126 ταινίες, σε 52 από από αυτές ως πρωταγωνιστής.
Σκηνοθέτησε (πρωταγωνιστώντας ταυτόχρονα) ακόμη επτά ταινίες.
Στην τηλεόραση εμφανίστηκε στις σειρές: “Αστυνόμος Θανάσης Παπαθανάσης” (ΑΝΤ1, 1990), “Έρωτας, όπως έρημος” (ΝΕΤ, 2003), “Περί ανέμων και υδάτων” (Mega, 2002), “Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου” (ΑΝΤ1, 2006), “Βεγγαλικά” (ΕΡΤ) και “Η Θεσσαλονίκη της νοσταλγίας μας” (ΕΤ3, 2009).